Kartka nr 11. "Zakazany owoc"

Tom w przeciwieństwie do mnie wydawał się całkowicie nieporuszony. Niczym. Zachowywał się, jakby to wszystko było normalne. Jakby nasza relacja wcale nie odbywała się na polu minowym. Dla mnie tak zaczęło to wyglądać, gdy tego ranka wróciła bolesna rzeczywistość. Kogo ja chciałam oszukać? Nie należałam do osób, które nie potrzebują zaangażowania, czy jakichkolwiek uczuć i potrafią się bez problemu dostosować do sytuacji. Od zawsze byłam nadwrażliwa i ostrożna, a gdy już się do kogoś odważyłam zbliżyć, przeważnie zaczynało mi zależeć na tej osobie. To się działo automatycznie, bo taką miałam naturę. I dlaczego miałam to przerywać? Po co miałam się dystansować? W przypadku Toma miałoby to sens, ale wcześniej nie musiałam rozdzielać ludzi na tych, z którymi mam możliwość zawarcia bliższej znajomości i gwiazd show-biznesu, z którymi raczej nie powinnam wiązać większej nadziei  na wspólną przyszłość.

Mogłam sobie mówić, ile chciałam, że powinnam dać sobie spokój. Prawda była taka, że trochę się z tym spóźniłam. A sam powód mojego utrapienia i niewyobrażalnego szczęścia jednocześnie, nie odpuszczał. Pojawiał się i znikał. Nawet kiedy go nie było to i tak tkwił w mojej głowie, budząc żywe emocje. W jaki sposób miałam z tym walczyć? Za każdym razem, gdy przymierzałam się do tej walki, pojawiało się coś, co nakazywało mi się wycofać. A ja z niewytłumaczalną euforią i towarzyszącymi mi niezrozumiałymi oczekiwaniami, robiłam to.

Przy nim wszystko wydawało się takie idealne. Pojawiał się i znikały wszelkie wady tego świata. Wystarczyło kilka krótkich spojrzeń, uśmiechów, gestów, aby zepchnąć zdrowy rozsądek w ciemną otchłań naiwnego umysłu i zapomnieć, że w ogóle kiedykolwiek istniał. Nawet ten poranek u niego w mieszkaniu był jak wyrwany ze snu. Co z tego, że przez chwilę sama uczyniłam z niego koszmar, poruszając temat jego związku i zadręczając się wyrzutami sumienia? To przecież rozpłynęło się w nicości w sekundzie, w której opuściłam łazienkę.

Muzyk czekał na mnie ze śniadaniem, zapowiadając, że bez niego nie wypuści mnie do domu. Kolejne pół godziny w jego towarzystwie, które próbowały przekonać mnie na dobre, że to wszystko, co robiliśmy, było w porządku.

– Więc masz tylko siedemnaście lat? – zapytał w pewnym momencie, gdy nasza rozmowa zeszła nieco w kierunku moich zbliżających się nieszczęsnych urodzin. Wydawał się bardzo zaskoczony ową informacją i zbiło mnie to znacznie z tropu.

– Teoretycznie jestem już pełnoletnia – Uściśliłam, zdecydowanie bardziej woląc swoją wersję. Niepełnoletniość nawet dla mnie nie była czymś przekonującym w budowaniu relacji z dojrzałym mężczyzną. O ile w ogóle można takim mianem określić dwudziestoczterolatka. – Przeszkadza ci to?

– Nie, po prostu sądziłem, że jesteś starsza – odparł spokojnie. W mojej głowie i tak włączyło się pomarańczowe światełko, sugerujące, że mój wiek jednak miał jakieś znaczenie. – Wyglądasz w sumie bardzo młodo, ale z drugiej strony jesteś dojrzałą osobą. To trochę mylące.

– Czy to jest, aż tak ważne?

– Oczywiście, że nie. Może byłoby trochę bardziej, jakbyś była piętnastolatką – rzucił z żartem. Mógł mówić cokolwiek, ale widziałam tę nutkę niepewności, która zatliła się w jego czekoladowym spojrzeniu. Jakby zwątpił, czy faktycznie powinien w ogóle brnąć ze mną dalej w tę znajomość. Przez chwilę miałam ochotę prychnąć i wywrócić oczami. Mój umysł sam nasuwał mi myśli o tym, że gitarzysta na sto procent miał w swoim łóżku niejedną laskę poniżej dwudziestego roku życia i wówczas raczej nie pytał jej o wiek.

Nie byłam pewna, czemu tak buntowniczo na to reagowałam. Może bałam się, że fakt, iż jestem tylko nastolatką stanie się dla nas kolejną przeszkodą. A powinien nią być?

 ❤

Byłam spięta całą drogę do domu, bo myślałam tylko o tym, co mnie będzie czekało w kolejnych dniach. A właściwie, co mnie nie czekało. Nie umiałam, może już nawet nie chciałam przyswoić do siebie, że Tom liczył na coś więcej. Nie wierzyłam w to. Nie wierzyłam, że byłby w stanie zostawić dla mnie swoją dziewczynę. Nie wierzyłam, że my moglibyśmy dalej spotykać się potajemnie i być jednocześnie tym usatysfakcjonowani. Być może to był jego styl życia… Ale przecież nie mój. Miałam od teraz być kimś innym, niż byłam do tej pory? Miałabym całować się z nim w samochodzie, kochać w jego tajnym apartamencie i rozmawiać z nim, jakby był mi bliższy, niż kiedykolwiek…? Miałabym robić to wszystko nadal, wiedząc, że nie ma dla nas żadnej przyszłości?

Jak…?

– Mam teraz sporo pracy, ale będziemy w kontakcie – Jego głos wyrwał mnie z transu i nawet nie spostrzegłam, że dojechaliśmy pod mój dom. Będziemy w kontakcie, dwa wyrazy odbijały się od siebie w mojej głowie i chyba gdzieś po drodze zgubiły dla mnie swój sens. Czy to nie była jedna z tych durnowatych wymówek?

Przecież to koniec. Dlaczego wciąż obydwoje wmawiamy sobie, że jest inaczej!?

– W porządku?

Nic nie jest w porządku!

– Tak, zamyśliłam się tylko – mruknęłam, odpinając swój pas. – Dzięki za podwiezienie… i w ogóle za wszystko – Spojrzałam na niego. Cholera, za każdym razem, jak na niego spoglądałam, to każde moje postanowienie trafiał jasny szlag. Bo patrzył na mnie tymi swoimi ciepłymi oczami, jakbym była dla niego jedyną osobą na świecie. Właśnie to widziałam w tych czekoladowych tęczówkach. I nie umiałam się temu oprzeć.

– Więc dlaczego mam wrażenie, że się ze mną próbujesz pożegnać?

– Nie chcę się żegnać – Z trudem wydobyłam z siebie głos. Czułam, że jeśli za moment nie wysiądę z tego samochodu, to rozpłaczę się przed nim, jak małe dziecko. Emocje zaczynały przejmować nade mną kontrolę. – Po prostu… Muszę już iść – wydusiłam, w pośpiechu otwierając drzwi.

Uciekaj.

– Ivy… – Chwycił mnie za nadgarstek, nim zdążyłam postawić stopy na ziemi. Westchnęłam ciężko i odwróciłam się do niego, starając się wciąż zachować zimną krew. To było nieosiągalne. Niewykonalne. Nie, gdy zbliżał się do mnie. Nie, gdy jego twarz dzieliły milimetry od mojej. Z moich ust znowu wydobyło się ciche westchnienie. Mało brakowało, a jęknęłabym żałośnie z frustracji, jaka mnie ogarnęła. Nie zrobiłam tego jednak, bo Tom zamknął mi usta pocałunkiem. Najpierw musnął je delikatnie, a gdy nie wyraziłam sprzeciwu, pozwolił sobie na więcej. Mój żołądek znowu wykonał salto, budząc tym do życia stado motyli albo innych dziwnych stworzeń. Nie mogłam się temu opierać. Pozwoliłam, by ten pocałunek przerodził się w pełną zachłanności i namiętności grę naszych warg i języków.

Całowałam go tak, jakby miał to być nasz ostatni pocałunek. Chciałam móc zapamiętać jego smak. Zachować w sobie te wszystkie uczucia, które mi przy tym towarzyszyły.

Pragnęłam, by pozostał tylko mój, na zawsze, dla mnie… przynajmniej zapisany we mnie.

Ale im dłużej, to trwało, tym trudniej było z tego zrezygnować.

Oderwałam się od niego niemal na siłę. Z walącym sercem w piersi i ledwo przytomnymi oczami, wysiadłam z auta, zatrzaskując za sobą drzwi. Przez moment miałam wrażenie, że ziemia osuwa mi się spod nóg. Bez zastanowienia ruszyłam prosto do domu. Nie odwróciłam się, choć bardzo chciałam. 

Wtedy po raz pierwszy poczułam, że chyba nie potrafię bez niego żyć. Że mój świat nie ma sensu bez jego czekoladowych oczu, bez jego uśmiechu, zapachu i głosu. Tak nagle stał się dla mnie wszystkim.  A ja musiałam nauczyć się istnieć dalej, bez tego wszystkiego. Przyzwyczaić się, że jego już nie będzie. Udawać, że to był tylko piękny sen, z którego czas się obudzić… I nawet On nie mógł mieć o tym pojęcia. Bo wymyśliłam to sobie dokładnie tak samo, jak naszą wspólną przyszłość.

Zamknęłam za sobą drzwi i oparłam się o nie plecami, zaciskając mocno powieki. Czułam się rozdarta. Czy ja to wszystko zakończyłam? Czy to był koniec? Nie powiedziałam mu ani jednego słowa, aby więcej się nie pojawiał pod moim domem, nie kazałam wymazać mojego numeru telefonu. Zostawiłam wciąż otwartą furtkę między nami, przez którą mógł w każdej chwili przejść. Nie było większego dowodu na to, że wcale nie chciałam z niego rezygnować. Z nas. Jakkolwiek destrukcyjna była ta relacja, ja nadal pragnęłam brnąć w to dalej i dalej.

Próbowałam być rozsądna, dlatego wmówiłam sobie, że tego dnia spotkaliśmy się po raz ostatni. Wmówiłam sobie, że to był ostatni raz. Wmówiłam sobie, że się z nim pożegnałam.

Moje marzenia się spełniły i… I to tyle. Już nic więcej miało nie być. Więcej miałam go nie zobaczyć. Chciałabym, żeby powiedział mi cokolwiek, co ułatwiłoby mi zapomnienie o nim. Tak po prostu. Żebym zapomniała. Żebym się nie łudziła. Dlaczego tego nie zrobił? Dlaczego to ja musiałam być tak cholernie racjonalna!? Dlaczego to musiało rozdzierać tak mocno właśnie mnie..? Czy on czuł się, choć odrobinę podobnie? Mój Boże, jak ja chciałam wiedzieć, co sobie myślał, co nim kierowało…

Czy to już..? Czy to już było dla mnie za późno?

Dom był pusty. Philip najpewniej był w szkole, a matka w pracy. Samotność tego dnia nie pomagała mi w najmniejszym stopniu, w pozbieraniu się. Czułam się jak wrak. Cała euforia zamieniła się w jednej chwili w koszmarną, niewyobrażalną pustkę i odebrała mi jakiekolwiek siły do normalnego funkcjonowania. Miałam ochotę zniknąć i nie musieć już myśleć o niczym.

Na moim telefonie znajdowało się kilkanaście nieodebranych połączeń i wiadomości. Głównie od Philipa, znalazło się także kilka od Agness i może z jedno od matki. Nie trudno zgadnąć, które z nich odchodziło najbardziej od zmysłów, nie wiedząc, dokąd się udałam bez słowa i dlaczego nie wróciłam na noc do domu.

– Ivette!

Podskoczyłam na kanapie, otwierając szeroko oczy, gdy usłyszałam, jak ktoś krzyczy moje imię. Do domu wpadła moja rodzicielka, uświadamiając mi jednocześnie, że był już prawie wieczór. Siedząc bezmyślnie przed telewizorem cały dzień, nawet nie spostrzegłam, jak wskazówki zegara przesunęły kilkukrotnie.

Cholera.

– Możesz mi wyjaśnić do diabła, jakim cudem wyszłaś wczoraj wyrzucić śmieci i nie wróciłaś do tej pory?! – Zagrzmiała, patrząc na mnie z mordem w oczach. Wyprostowałam się, bo mimo wszystko, matka wciąż budziła we mnie jakiś respekt. Choć może był to bardziej pewien rodzaj strachu. Nienawidziłam, gdy ktoś od razu mnie atakował, nie próbując nawet zacząć przyzwoitej rozmowy. – Gdzie byłaś do cholery!? Czy ty w ogóle słyszysz, co do ciebie mówię?!

– Słyszę – mruknęłam obojętnie.

– I kompletnie nie czujesz potrzeby wytłumaczenia się?! Miałam dzisiaj dzwonić na policję! Myślisz, że nie mam co robić tylko zastanawiać się, gdzie znikasz na całą noc!?

Nie wierzę, w ani jedno twoje pieprzone słowo.

– Przepraszam, tak wyszło – rzuciłam, choć w głębi duszy wcale nie było mi przykro. Chciałam, tylko aby dała mi święty spokój. Doskonale wiedziałam, że wcale się tym nie przejmowała. Bo pewnie, jak zwykle przed snem wypiła butelkę wina i zasnęła na dobre, nawet nie zauważając, że nie wróciłam. Przynajmniej dopóki nie wstała rano.

– Tak wyszło? – powtórzyła po mnie, wyraźnie rozjuszona. – Gdzie byłaś, do cholery?

– Jeśli już tak bardzo musisz to wiedzieć, byłam u faceta! – wykrzyknęłam, tracąc już nad sobą jakąkolwiek kontrolę i podniosłam się gwałtownie z miejsca, chcąc jak najszybciej zniknąć z jej oczu. Albo raczej, żeby ona zniknęła z moich. Powstrzymała mnie od tego, chwytając mocno za ramię. Syknęłam, czując, jak jej paznokcie wbijają się w moją skórę.

– Co ty sobie w ogóle wyobrażasz?

– Niczego sobie nie wyobrażam. Puszczaj – Szarpnęłam ręką, nieco zbyt mocno, bo aż się zachwiała. Choć przypuszczałam, że jej niepewna równowaga była spowodowana kolejną dawką procentów we krwi. W końcu poranek też trzeba było dobrze zacząć, prawda? – Ciekawe za to, co ty sobie wyobrażasz, pijąc i jeszcze żałośnie odgrywając przede mną sceny przejętej matki.

Nie mogłam się powstrzymać. Szybciej to z siebie wyrzuciłam, niż w ogóle pomyślałam. Miałam dosyć. Już przed tą konfrontacją byłam pełna frustracji i żalu z powodu Toma, a ona tylko dołożyła oliwy do ognia. Nie miałam na to siły.

– Nic ci do tego, co robię – odparła sucho, patrząc na mnie tymi swoimi szklanymi oczami.

– No widzisz i vice versa – Posłałam jej pełne rozczarowania i pogardy spojrzenie. To skutecznie ją uciszyło, a ja korzystając z okazji, uciekłam do swojego pokoju.

Nic już nigdy nie miało być takie samo. Coraz więcej obrzydzenia do własnej matki, siebie i całego pieprzonego świata. Wstydziłam się tego, jak bardzo jej nienawidziłam.

Rzuciłam się na łóżko i przytulając głowę do poduszki, pozwoliłam sobie na uronienie kilku łez.

Gdy zamykałam oczy, czułam go obok siebie.  Jego dotyk, zapach, usta. Wspomnienia wracały, jak bumerang, przysłaniając sobą przykre obrazy aktualnej rzeczywistości.

– Tom… – Szepnęłam, mimowolnie unosząc powieki. Wbiłam wzrok w plakat wiszący na ścianie.

Musiałam go zdjąć.

Bałam się, że zdążyłam się już w Nim zatracić. Cała sytuacja w moim domu, tylko temu sprzyjała. Pchała mnie prosto w Jego ramiona. Prosto w otchłań tych wszystkich pokręconych i niezrozumiałych dla mnie uczuć. Nagle stał się moją odskocznią. Pojawiał się w mojej głowie równie niespodziewanie, co w rzeczywistości. I przestawałam już nad tym panować.

Zasnęłam na kilka ładnych godzin. Obudził mnie dopiero brat, wchodząc do mojego pokoju. Zanim zdążyłam odwrócić się w jego kierunku, już siedział obok na moim łóżku. Wyglądał na bardzo przejętego, pewnie wyraz mojej twarzy nie przekazywał mu nic dobrego. A ja nie wiedziałam, czy mam jeszcze siłę, by z nim rozmawiać. Nie mogłam powiedzieć mu wszystkiego.

– Martwiłem się o ciebie, Iv. Gdzie tak nagle wczoraj zniknęłaś? Nie było cię całą noc… Nie wzięłaś nawet telefonu.

– Przepraszam… Nie planowałam tego – wyznałam pełna skruchy, podnosząc się do pozycji siedzącej. Tym razem były to całkowicie szczere przeprosiny. Mój brat mnie kochał i był jedyną osobą na świecie, która faktycznie mogła się o mnie zamartwiać. Nie chciałam, by się niepokoił. Dotarło do mnie, jakie to wszystko było głupie i nieodpowiedzialne. Byłam bezpieczna, ale tylko ja miałam tego świadomość. Philip nie miał pojęcia, co się ze mną działo. Czułam się przez to jeszcze gorzej. Zawiodłam go i w pewien sposób, również siebie. – Wyszłam tylko wyrzucić śmieci… – westchnęłam cicho, spuszczając swój wzrok. Wspomnienie zeszłego wieczoru znowu we mnie uderzyło. I co z tego, że dla mojego brata musiało zabrzmieć to w danym momencie, co najmniej idiotycznie.

– Iv, czy ktoś cię skrzywdził? – Jego zaniepokojony głos od razu otrzeźwił mi umysł.

Sama się krzywdzę. Jestem pieprzoną masochistką.

– Nie, Boże, nie – zaprzeczyłam, chcąc jak najszybciej wybić mu ten pomysł z głowy. – Nikt mnie nie skrzywdził. Byłam z tym samym chłopakiem, co wtedy, po koncercie.

Uznałam, że tyle mógł wiedzieć. Kłamstwa były ostatnią czynnością, jakiej chciałam się podejmować. Jednocześnie nie mogłam powiedzieć całej prawdy. Niemniej, jeśli była jakakolwiek możliwość, by obejść ten temat bez żadnych mocniejszych tajemnic, musiałam spróbować.

– O, nie spodziewałem się, że to jakaś dłuższa znajomość. I co z nim? To coś poważnego?

– Raczej nie. Spędziliśmy tylko miło czas we dwoje i myślę, że to był ostatni raz – odpowiedziałam, nie wdając się w szczegóły. Nie mam pojęcia, jak udało mi się schować w sobie te wszystkie emocje. Wcisnęłam je w jedno durne zdanie, które wciąż uświadamiało mi, że to naprawdę już koniec.

Podobno, gdy powtarza się sobie coś, jakąś określoną ilość razy, ostatecznie mózg przyswaja tę informację, jako prawdę.

To koniec.

Koniec.

Koniec.

Koniec.

Koniec.

Koniec.

Koniec.

– Ale chyba wolałabyś, aby było inaczej – zauważył. Mogłam starać się z całych sił, ale przecież nie mogłam ukryć przed nim wszystkiego. To mój bliźniak. Może nie wyznałam mu, że jestem rozdarta między marzeniami a rzeczywistością. Że z jednej strony jestem najszczęśliwszą osobą na ziemi, bo spędziłam czas z człowiekiem, którego od zawsze pragnęłam i który okazał się naprawdę wspaniałym facetem… A jednocześnie, z drugiej strony byłam też tą najsmutniejszą osobą. Bo żal ściskał moje serce na myśl, że już żadna z tych pięknych chwil nie będzie mogła się powtórzyć.

– Nie ma już znaczenia, czego ja bym chciała…

– Nie rozumiem, w czym tkwi problem? Czemu więcej się nie spotkacie? Skoro podobacie się sobie, coś zaiskrzyło… Przecież możecie to kontynuować – stwierdził, nie spuszczając ze mnie swojego zdezorientowanego spojrzenia.

Dla niego to wszystko wydawało się takie proste. I może nawet, jakby był na moim miejscu, także nie widziałby tylu problemów, co ja. Jestem tego niemal pewna. Poradziłby sobie z każdą przeciwnością losu. Bo nie istniały dla niego rzeczy niemożliwe. Tym się różniliśmy. A ja od zawsze odsuwałam się w cień, gdy czułam, że coś pójdzie nie tak. Że coś po prostu nie ma prawa mieć miejsca. I oto jeden z tych przypadków. Bo Tom był moim zakazanym owocem.

– Nie możemy, Phil. To zbyt skomplikowane. Nie mogę ci za wiele powiedzieć… Ale już pomijając wszystkie fakty, o których nie powinnam wspominać, chyba wystarczy, że on już kogoś ma.

– Zawrócił ci w głowie, mając już laskę? To chamskie – Oburzył się. – Musisz olać typa! Nie jest cię wart.

– Przecież nawet go nie znasz…

– Wiem, ale skoro spotykał się z tobą, będąc w związku… To co to w ogóle ma być?

Dobre pytanie, braciszku. Zadaję je sobie od tygodnia.

– Nie mówmy już o tym. To nieważne – Postanowiłam zakończyć tę rozmowę. Philip nie był w stanie tego zrozumieć, a ja nie mogłam mieć o to żalu. Tym bardziej, gdy nie chciałam wyjawiać mu całej prawdy. – Powiedz mi lepiej, co z Agness? – Zmieniłam temat. Potencjalne związki mojego brata są zdecydowanie łatwiejszym orzechem do zgryzienia. Tak, jak wszystko inne, co nie dotyczyło mojej osoby.

– No… Wyszło całkiem fajnie.

– I to wszystko? – Uniosłam brwi, oczekując od niego czegoś znacznie więcej. Chyba nie tylko ja tego dnia nie byłam zbyt wylewna. – Umówiłeś się z nią na randkę?

– To nie takie proste, ona mnie onieśmiela!

– O matko, to jak ty chcesz ją zdobyć?

– Bez pośpiechu. – Skwitował po krótkiej chwili namysłu. – To nie jest dziewczyna, którą można łatwo wyrwać. Zresztą sama wiesz, to twoja przyjaciółka. Dziewczyna z wyższej półki.

Czy ja byłam dziewczyną z niższej półki, lecąc na Toma, niczym pszczoła do miodu..?

– No dobrze, trzymam za was kciuki – Poklepałam go przyjaźnie po ramieniu, dając do zrozumienia, że może na mnie liczyć. Naprawdę chciałam, aby im się udało. Agness może nie do końca dawała mi jakieś znaki, że Philip wzbudził jej zainteresowanie, ale przecież to wcale nie oznaczało, że nie mogłaby chcieć się z nim spotykać. Na wszystko trzeba czasu.

I mówisz to Ty? Twoja znajomość z Tomem trwa raptem dwa tygodnie, a już wepchałabyś się mu do łóżka… Nie mówiąc o rozsądku, który wypadł Ci gdzieś po drodze i nawet się za nim nie odwróciłaś!

– A, właśnie. Mam dla ciebie kasę, na kieckę. – Wyszczerzył się, podając mi plik banknotów, który wcześniej wyciągnął ze swojej kieszeni. –Powinno wystarczyć na coś wystrzałowego. W końcu osiemnastkę ma się raz w życiu!

– Jesteś niemożliwy! – Zaśmiałam się, biorąc od niego pieniądze. – Kupiłabym za to, co najmniej dwie wystrzałowe kiecki.

– To będziesz miała jeszcze wystrzałowe buty i dodatki – Wzruszył ramionami. – Ja się zajmę imprezą, a ty skup się na sobie. To będzie twój wyjątkowy dzień, siostrzyczko.

Zdaje mi się, że ja już miałam swój wyjątkowy dzień. I to nie jeden.

Słowa brata naprawdę podnosiły mnie na duchu i dodawały pozytywnej energii. Zarażał mnie tym swoim cholernym optymizmem i poczułam się dużo lepiej.

– Nasz wyjątkowy dzień, nasz – Poprawiłam go stanowczo. – I od tego dnia już wszystko, zawsze będzie lepiej. – Dodałam, pełna nowej nadziei.

Bo musiało tak być.

To były te chwile w moim życiu, które uświadamiały mi, że nie tylko Tom był szczęściem, jakie zesłał dla mnie los. Mój brat był tą iskierką, która nie pozwalała mi tracić jeszcze nadziei… Był najważniejszym mężczyzną w moim życiu. Choć może już obaj byli w nim najważniejsi.