Kartka nr 10. "Stałam się 'tą drugą' "

Zgadzając się na pójście z Tomem do jego mieszkania, pozbyłam się praktycznie jedynej przeszkody, jaka stała nam na drodze, by się ze sobą po prostu przespać. Może byłam głupia i naiwna, ale nie bez powodu mój umysł nasuwał mi te wszystkie myśli. Znałam tego człowieka od lat, byłam jego fanką. A konkretniej, to znałam go jedynie z tego, co o nim pisano lub, co sam o sobie mawiał w wywiadach. Od zawsze miał opinię kobieciarza lubiącego jednonocne przygody. Prawdą było, że ostatnimi czasy jego życie wydawało się nieco ustabilizować, ale czy do końca? Halo, właśnie sprowadzał do swojego mieszkania pierwszą lepszą fankę, którą poznał po swoim koncercie! A ona szła za nim jak ta ćma do ognia. Jak ten niedźwiadek do ula z miodem. Różnica była taka, że ja miałam więcej rozumu niż zwierzęta i miałam większą świadomość tego, co czyniłam.

Ludzie sami pchają się na rozżarzone węgle, a potem jęczą, że ich boli.

Idź, poparz sobie stopy.

O ile sam apartamentowiec, w którym mieszkał Tom, był  dla mnie zjawiskowy, to salon połączony z kuchnią i jadalnią przechodził wszelkie wyobrażenia. Patrzyłam na wielkość tego pomieszczenia i nie wierzyłam, że to się nazywa MIESZKANIEM. Parter mojego domu nie był tak ogromny! Podłogę pokrywał biały granit. Jedynie w miejscu przeznaczonym do rekreacji, pod białymi kanapami leżał czarny i zapewne cholernie miękki, dywan. Część kuchenna została oddzielona od salonu białą, podłużną wyspą. Szafki wykonane zostały z jakiegoś jasnego, prawdopodobnie dębowego drewna. Okna zajmowały całe ściany, które swoją drogą były bardzo wysokie, co robiło jeszcze lepsze wrażenie. Po jednej stronie, z widokiem na miasto, stała kanapa. Po drugiej zaś stół i krzesła. Wszystko było świetnie zorganizowane i dopasowane do siebie. Jakby tego było jeszcze mało, obok kuchni były schody prowadzące na niewielką antresolę, z której zapewne widać było cały dół.

Nie mam pojęcia, jak długo stałam tak bezmyślnie, lustrując po kolei każdy mebel. Przecież wiedziałam, że Tom nie będzie mieszkał w ciasnej kawalerce. Niemniej, to naprawdę było dla mnie wciąż niepojęte.

CO JA TUTAJ ROBIĘ!?

Ocknęłam się w końcu ze swojego transu i zrobiłam krok do przodu. Bałam się chodzić po tej błyszczącej podłodze. Można było się w niej przejrzeć! W dodatku wszędzie było tak czysto, jakby nikt tu nie mieszkał. Tom musiał dawno tu nie przyjeżdżać albo po prostu ma zajebistą sprzątaczkę.

Nie zamierzałam bardziej się rozglądać, żeby nie wyjść na wścibską, ale zerknęłam z ciekawości na to, co miał na wierzchu. Nie było tego wiele, bo nie dostrzegłam żadnych półek, na których mógłby trzymać jakieś pamiątki. Jedynie na stoliku leżały jakieś motoryzacyjne czasopisma. A mnie najbardziej ciekawiły zdjęcia. Zdjęcia, których nigdzie nie było. Czy on tu w ogóle mieszkał?

Może po prostu sprowadza tu tylko swoje kochanki, więc po co miałby się urządzać? Z takim tokiem myślenia, to mogę sobie już stąd wyjść i udawać, że mnie wcale tutaj nie było. Czasami przydałby mi się ktoś, kto porządnie plasnąłby mnie w twarz…

– Chcesz coś do picia?

Zdążyłam na chwilę zapomnieć, że on nadal tam ze mną był. Musiałam wyglądać  jak kretynka z moim oniemiałym wyrazem twarzy. Czy na pewno nie rozdziawiłam japy?

– Może trochę wody – odparłam, przywracając się do porządku i podeszłam do wyspy kuchennej, za którą jak się okazało, chłopak już dawno stał. Poczułam się lekko zakłopotana, bo moje dziwne zachowanie było całkowicie niekontrolowane i prawdopodobnie źle wypadałam w jego oczach.

Obserwowałam w milczeniu, jak wypełniał szklankę wodą. Cisza, która temu towarzyszyła, wcale nie pomagała mi w rozluźnieniu się. Naprawdę Ivy, patrzyłaś, jak przechodził przez ogrodzenie, chodziłaś z nim na nocne spacery, przyjeżdżał pod twój dom, całowałaś się z nim i obmacywałaś w jego samochodzie… I ty nadal czujesz się spięta!?

– Świetne mieszkanie – wypaliłam, gdy podał mi już szklankę. Uśmiechnął się lekko, opierając rękoma o blat naprzeciwko mnie. Wyspa była jedyną granicą między nami, ale wcale nie przeszkadzało mi to w dokładnym widzeniu jego twarzy.

– Podoba ci się?

– Jeszcze pytasz? Jest naprawdę zjawiskowe. Sam to wszystko urządzałeś?

– Nie, niczego nie zmieniałem. To mieszkanie przejściowe, więc nie przywiązywałem do tego zbytniej wagi.

Po jego głosie łatwo było wywnioskować, że takie miejsca, to dla niego chleb powszedni. Tylko ja się czułam dalej, jak idiotka, bo dla mnie było, to coś niesamowitego. Jarałam się jakimś mieszkaniem, jakbym naprawdę nie wiedziała, że mogłam się spodziewać takich rzeczy. Czy ja w ogóle jeszcze odczuwałam jakkolwiek rzeczywistość? Może już całkowicie pochłonęła mnie fikcja, którą utworzył sobie mój głupi mózg.

– Zaraz wrócę. Rozgość się – rzekł nagle, odpychając się od blatu i ruszył w kierunku przedpokoju znajdującego się za kuchnią. Byłam bardzo ciekawa, co tam się znajdowało. Pewnie jego sypialnia. Na samą myśl o tym pomieszczeniu, serce mi przyspieszyło. Boże, co ja sobie w ogóle wyobrażałam? Czy naprawdę chciałam skończyć w jego łóżku!?

Potrząsnęłam głową, odganiając od siebie te niesforne myśli i odwróciłam się, by dalej bezkarnie przyglądać się mieszkaniu Toma. Gdy nie było go obok, czułam się nieco pewniej i nie musiałam martwić się tym, co sobie o mnie pomyśli. Poza tym  kazał mi się rozgościć. To niemal  jak zezwolenie na zwiedzanie tego miejsca! A przynajmniej jakiś tajemniczy głosik w mojej głowie tak uważał. I tym razem się z nim nie kłóciłam. Przeszłam się po całym salonie, ale i tak nie mogłam zobaczyć nic więcej, niż na samym początku. Jego mieszkanie było naprawdę ubogie w jakiekolwiek osobiste przedmioty. Nie chciałam wcale wciskać nosa w nie swoje sprawy, moim jedynym zamiarem było bliższe poznanie go. Chciałam wiedzieć więcej. Znać go od jego prywatnej, prawdziwej strony. Niestety, to mieszkanie nie było dobrym punktem zaczepienia. Ewidentnie sam też nie chciał, aby takim było.

Podeszłam do okna, ponieważ widok na oświetlone miasto, sam się o to prosił. Zapierał dech w piersiach. Tom mieszkał na dwunastym piętrze, o ile dobrze kojarzyłam. Bo podczas jazdy windą, byłam jeszcze tak oszołomiona, że nie wiem, czy zdążyłam poprawnie zarejestrować taki szczegół.

Patrzyłam na Berlin nocą z okna w jego wspaniałym apartamencie i czułam się jak w jakimś amerykańskim filmie. Ja, zwykła, szara dziewczyna i on, sławny, bogaty i perfekcyjnie piękny. Każdy, kto usłyszałby to zdanie, uznałby je za część scenariusza hollywoodzkiego romansu!

Uśmiechnęłam się do swoich myśli i odkleiłam w końcu nos od szyby, żeby nie dać się całkowicie ponieść swojej wybujałej wyobraźni. Była jeszcze jedna rzecz, która mnie interesowała. Antresola nad kuchnią. Tym razem to było naprawdę wścibskie! Nie wiem, co mnie podkusiło.

Z zaciekawieniem podeszłam do schodów,  po których wspięłam się na górę. Czułam, że posuwam się za daleko i że nie powinnam tam wchodzić.  Urok tego miejsca jednak zagłuszał moje wyrzuty sumienia, a rozsądek przecież już dawno zgubiłam gdzieś po drodze, w trakcie tej szalonej znajomości z Tomem.  I moje nogi same mnie już prowadziły, by tylko oczy mogły nacieszyć się jeszcze czymś więcej.

Miałam rację, że patrząc z góry na całą dolną przestrzeń, będzie dużo lepiej. Antresola była zabezpieczona jedynie metalową barierką. Poza tym znajdowało się na niej biurko, na którym leżał laptop. Krzesło, niewielki fotel i regał. Miała swój klimat, nieco inny od pozostałej części mieszkania.

Podczas gdy przyglądałam się książkom stojącym na jednej z półek, doszedł mnie dźwięk otwieranych drzwi. Odwróciłam się odruchowo i ujrzałam Toma, który prawdopodobnie musiał być bardzo zdziwiony, że nie zastał mnie w miejscu, w którym wcześniej zostawił.

Cholera. Świetnie. Łazisz sobie po jego mieszkaniu jak gdyby nigdy nic. Jak się teraz z tego wytłumaczysz!?

Zrobiło mi się tak strasznie głupio, że nie wiedziałam nawet, co mam zrobić. Bałam się ruszyć, czy odezwać. Nie chciałam wzbudzać w nim gniewu swoim bezczelnym zachowaniem. Na pewno nie byłabym zadowolona, gdyby ktoś zachował się podobnie w  moim domu bez mojego zezwolenia.

Mimo że bardzo chciałam się gdzieś schować i udawać, że zniknęłam, coś podpowiadało mi, że powinnam stanąć na wysokości zadania. Skoro chciałam być dorosła i traktowana poważnie, to musiałam się tak zachowywać. A w gruncie rzeczy, nie popełniłam takiej zbrodni. To zwykła kobieca ciekawość… Poza tym, że mogło wyglądać to wszystko dziwnie, zważywszy na fakt, kim był Tom.

Zdecydowałam się zejść na dół, ale i tak czyniłam to z ostrożnością, jakbym zaraz miała zostać zaatakowana i wyrzucona na ulicę.

– Właśnie się zastanawiałem, gdzie zniknęłaś – Wstrzymałam oddech, gdy dotarł do mnie jego głos. Nie udało mi się wyczuć, czy był zły, ale serce i tak zaczęło mi znowu dudnić w piersi.

– Przepraszam… – powiedziałam od razu, pełna skruchy. – Nie chciałam naruszać twojej prywatności. Przysięgam, że niczego nawet nie dotknęłam.

– Daj spokój – Machnął ręką, uśmiechając się lekko. – Jak na razie, jesteś jedyną prywatnością w tym mieszkaniu – dodał, robiąc krok w moją stronę. Mimo że jego reakcja była, jak najbardziej pozytywna, ja i tak poczułam się zażenowana. Naprawdę ze mnie idiotka.

Niemniej, nie umknęły mojej uwadze jego ostatnie słowa. Co właściwie oznaczało, że jestem jedyną prywatnością w tym mieszkaniu..?

– Jako że nie popisałem się tą kolacją w aucie, chciałbym się poprawić. To nadal nie będzie super randką w wykwintnej restauracji, ale moglibyśmy coś zamówić i obejrzeć film? – zaproponował, nim zdążyłam w ogóle pociągnąć temat jego prywatności. Na mojej twarzy znowu malowało się zaskoczenie. Oczywiście, przecież byłaś przekonana, że zaprosił cię tutaj na seks. A myślisz, że w ogóle chciałby iść z tobą do łóżka? Żebyś chociaż dobrze wyglądała, a ty nadal jesteś w tym obleśnym dresie i bez żadnego makijażu. Nie mówiąc już o twoich umiejętnościach uwodzenia, które najwyraźniej nie istnieją.  

– Piszesz się na tą domową randkę?

– Pewnie, że tak.

Randkę. Randkę. Randkę. Randkę.

Randka z Tomem.

Randka z Tomem w jego mieszkaniu.

Randka z Tomem w jego mieszkaniu, oglądając film.

O. MÓJ. BOŻE.

Ochłoń, dziewczyno! To nadal nic nie znaczy.

❤

Film zamienił się w serial. I mimo że nie był to romantyczny klimat, moja wizja sprzed kilku godzin praktycznie się spełniła. Bo faktycznie siedziałam z Tomem i oglądaliśmy razem serial. Co prawda była to jego kanapa, a nie moje łóżko, lecz to nie miało żadnego znaczenia. Nie, gdy i tak mogłam bezkarnie wtulić się w jego ramię, a on rozpraszał moją uwagę drobnymi pocałunkami.  

Gdy zgasił światła, jedyna jasność biła z ekranu telewizora i ulicznych lamp, co nadawało niezwykłej atmosfery. Moglibyśmy oglądać nawet horror, a i tak byłoby romantycznie. Kompletnie straciliśmy poczucie czasu. A na pewno ja to uczyniłam. Już nawet nie zastanawiałam się, która była godzina. Było mi tak dobrze.

Byłam najedzona, otoczona męskim ramieniem, ogrzewana bliskością ciała Toma i oglądałam Netflixa. I może też byłam dziwaczką, bo ten wieczór był spełnieniem moich marzeń.

Nie wiedziałam, w którym momencie moja głowa opadła, a ja zasnęłam. A gdy uchyliłam powieki, kanapa pode mną zniknęła.

Przyjemne ciepło okalało moją twarz. Jasne promienie słońca wpadały do pomieszczenia, jak się okazało, przez ogromne okno. Zajmowało niemal całą ścianę tak jak w pozostałej części mieszkania. W pierwszej chwili nie zarejestrowałam nawet, gdzie się znajdowałam. Dopiero po kilku sekundach mój umysł rozbudził się na tyle, żeby posklejać fakty. Otworzyłam szerzej oczy i odwróciłam głowę, spoglądając na drugą stronę łóżka. Tom spał z prawą częścią swojej twarzy przyklejoną do poduszki. Wyglądało to naprawdę słodko i komicznie zarazem. Brakowało mu tylko roztwartej buzi i cieknącej po brodzie śliny. Choć może lepiej, że obeszło się bez tego.

Parsknęłam cicho do swoich myśli i zagryzłam wargę, przypominając sobie powoli miniony wieczór.

Dziwna euforia wypełniała mnie od środka. Chyba byłam w tamtym momencie najszczęśliwszą prawie-osiemnastolatką na świecie. Mimo to nie czułam się wcale tak pewnie, leżąc przy nim, w jego łóżku. 

Nie chciałam go budzić, ale nie chciałam też udawać, że śpię. Dlatego wstałam ostrożnie, starając się nie zwracać na siebie uwagi śpiącego jeszcze chłopaka. Gdy wyszłam spod miękkiej kołdry, nie było mi już tak cieplutko i przyjemnie. Nie miałam na sobie swojej bluzy, więc rozejrzałam się w jej poszukiwaniu. Leżała na fotelu, który stał w rogu pokoju. Podeszłam do niego, aby zarzucić ciepły materiał na nagie ramiona. Poruszałam się na paluszkach, choć podłoga w pokoju była wyłożona niezwykle miękką wykładziną. Jakbym chodziła po chmurze na niebie! Większość pomieszczenia zajmowało jednak łóżko, z którego przed momentem się wygrzebałam. I którego od tego dnia mogłam tylko zazdrościć Tomowi. Spojrzałam na niego, bo choć sypialnia zapierała dech w piersiach, to on nadal był najpiękniejszą jej ozdobą.

Jego nagie plecy i ramiona muśnięte słonecznym światłem wyglądały jak wyrzeźbione z marmuru. Gdyby nie oddychał, spokojnie można by uznać go za posąg. Dla wielu ludzi na świecie zapewne był właśnie kimś w rodzaju boga. Właściwie, nie wiem, czy i dla mnie nim nie był przez pewien etap w moim życiu. A teraz? Teraz po prostu wszystko jest inaczej.

Nadal niezręcznie było mi poruszać się samej po jego mieszkaniu, tym bardziej, gdy spał. Niemniej, nie bardzo wiedziałam, co ze sobą zrobić i zależało mi na znalezieniu toalety. Dlatego wyszłam po cichu z sypialni. I mimo że już zeszłego wieczora widziałam mieszkanie w całej okazałości, tego ranka oświetlony przez jasne promienie słońca, ponownie mnie olśniewał.

Udałam się do kuchni, ponieważ bardziej niż pęcherz, doskwierała mi suchość w ustach. Poza tym po przebudzeniu nie marzyłam o niczym innym, jak przepłukać sobie usta czymkolwiek. Niepewnie stawiałam kroki i sięgałam do szafek, w poszukiwaniu jakiejś szklanki. Czułam się trochę jak intruz. Zdecydowanie wolałabym, aby Tom nie spał i mógł być świadomy tego, że się rządzę w jego mieszkaniu. Z drugiej strony jednak spędziłam u niego noc, to chyba normalne, że potrzebuję zaspokoić podstawowe pragnienia i nie powinnam czuć się z tym niezręcznie. Jak zawsze, mnóstwo wątpliwości tliło się w moim umyśle, a ja poddawałam się im nieustannie.

Pijąc wodę, zastanawiałam się nad ostatnimi wydarzeniami. To było trochę tak, jakby ktoś wyrwał mnie z rzeczywistości. Jakby moje dotychczasowe życie zniknęło na ten jeden wieczór, noc i już również poranek. Bo trochę tak było. Wyszłam z domu i zostawiłam to wszystko za sobą. Bez słowa. Powinnam się chyba tym jakoś przejmować, ale nie potrafiłam. Byłam zbyt szczęśliwa.

Nie wiedziałam, jak długo tak stałam zapatrzona w bliżej nieokreślony punkt. Dopiero  gdy usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi i następnie zbliżające się kroki, ocknęłam się ze swojego zamyślenia i odruchowo odstawiłam szklankę z wodą na blat, oczekując w napięciu pojawienia się Toma.

– Szybko uciekłaś – Usłyszałam na wstępie, gdy Tom stanął przede mną w pełnej krasie, rozciągając się niczym kocur. Nie wierzyłam, że stał właśnie przede mną prawie nagi. Tak po prostu! W samych bokserkach! Z tymi wszystkimi mięśniami na wierzchu! Chyba spłonęłam. Jak nic spłonęłam. Czy już został ze mnie popiół? Czy już może wyciągać odkurzacz? O ile wcześniej było mi chłodno, bluza już przestała być mi potrzebna. – Dobrze ci się spało? – Mówił do mnie dalej, jak gdyby wcale nie widział, że mnie zatkało na jego widok. Czy to kwestia przyzwyczajenia? Oczywiście, a myślisz, że tylko ty jesteś zachwycona jego boskością? Milion razy doświadczał już takich spojrzeń. Spływa to po nim. Nie jesteś wcale wyjątkiem.

– Tak… Nie wiem, nawet kiedy zasnęłam. Przepraszam, to chyba nie było zbyt taktowne – wypaliłam, walcząc ze swoim umysłem, by sklejał poprawnie jakieś sensowne zdania. Musiałam odwrócić wzrok i skupić go na czymkolwiek innym, bo już nawet nie dostrzegałam jego twarzy, tylko tą cholerną wyrzeźbioną klatę, która wołała do mnie: dotknij mnie.

– Nie przywykłem, że dziewczyny przy mnie zasypiają – zażartował, ale mi zajęło chwilę, zanim do mnie dotarło, że to był żart. – A tak naprawdę, to było urocze. Ale byłem rozczarowany, gdy się obudziłem, a ciebie nie było obok – dodał, znowu zmniejszając między nami dystans. Już jest tak blisko, wystarczy wyciągnąć rękę i mogłabym go dotknąć.

– Wybacz, nie chciałam cię budzić… A właściwie szukałam toalety.

– Domyślam się, że w końcu do niej nie dotarłaś? – Uniósł brwi, przyglądając mi się z wyraźnym rozbawieniem. Zapewne widział, jak się spinam, gdy stał tak blisko pół nagi. I jak bardzo musiałam ze sobą walczyć, by móc normalnie z nim rozmawiać, a nie rozpłynąć się przed nim.

–  Spore to twoje mieszkanie, pewnie jeszcze długo bym do niej nie dotarła – Próbowałam zażartować, ale wyszło mi to raczej bardzo marnie.

– Chcesz się odświeżyć? Mogę dać ci jakąś bieliznę.

– Masz tu damską bieliznę? – wypaliłam zdumiona, nim zdążyłam w ogóle pomyśleć.

– Nie, nie mam. Jesteś pierwszą kobietą w tym mieszkaniu, a ja raczej nie korzystam z damskich majtek.

– A twoja dziewczyna?

Cholera, weź ty się czasem ugryź w ten długi język, Iv! Po co w ogóle poruszasz ten temat, po co psujesz to wszystko! Teraz!?

– Dziewczyna? – powtórzył po mnie, jakby w ogóle nie wiedział, o czym mówię. Zbiło mnie to z tropu, ale z drugiej strony przecież wyskoczyłam z tym, jak jakaś ostatnia idiotka.

– Przepraszam, niepotrzebnie w ogóle cokolwiek mówiłam. Nieważne, po prostu…

– Przeszkadza ci, że jest? – Spojrzał na mnie w dość dziwny sposób, sama nie wiedziałam, co to oznaczało. Naprawdę żałowałam, że poruszyłam ten temat. I co miałam mu niby odpowiedzieć? Oczywiście, że wolałabym, aby jej nie było. Tylko, czy na pewno mi przeszkadza?

– Nie byłoby mnie tutaj, gdyby mi to przeszkadzało.

Mówiąc mu to, czułam się jak największa zdzira. Coś ściskało mnie za moje naiwne i durne serce. Nienawidziłam tego, że stałam się tą drugą. Tą, która pojawia się znikąd i niszczy cudzą relację budowaną miesiącami. Być może właśnie zapoczątkowałam nienawiść do samej siebie.

– Chodź, pokażę ci, gdzie możesz wziąć prysznic.

Myjąc się, mój mózg miał dużo czasu, by zacząć zadręczać mnie wyrzutami sumienia. I brutalną rzeczywistością. Bo, co miało być dalej..? Przecież to nie miało żadnej przyszłości. Które z nas skończy to pierwsze..? Jak długo będziemy to ciągnęli? A może to już jest koniec..? Czego jeszcze możemy od siebie oczekiwać?

Kurwa. W coś ty się wpakowała, Iv?

I przypomniały mi się słowa Agness. I wiedziałam, że miała rację. Wiedziałam o tym, odkąd tylko to wszystko od niej usłyszałam. A potem straciłam kontrolę. Nad sobą, swoim życiem i jak widać, przyszłością.