Kartka nr 4."Zaczarowałeś mnie swoim spojrzeniem..."

Nawet w szkole nie byłam w stanie się skupić. Naprawdę mi odbiło. To było za wielkie przeżycie w moim życiu… zdecydowanie. Nie ogarniam tego. Kompletnie. Po lekcjach zgarnęłam ze sobą przyjaciółkę z zamiarem opowiedzenia jej wszystkiego. Musiałam to z siebie wyrzucić… poza tym miałam do niej jeszcze jedną sprawę. Mimo wszystko pamiętałam o swoim bracie, któremu coś obiecałam tego ranka.

 – Miałaś mi opowiedzieć, jak było na koncercie. –  Odezwała się blondynka spoglądając na mnie z zaciekawieniem. Miała być tam ze mną właściwie… jednak plany nam się nieco zmieniły. I w sumie na szczęście? Uwielbiam moją przyjaciółkę, ale gdyby poszła ze mną na koncert, zapewne nie spotkałabym Toma.

 – Tylko obiecaj, że mi uwierzysz. –  Zatrzymałam się nagle łapią ją za ręce.

 – No, a czemu miałabym nie wierzyć?

 – Bo to… nie jest zupełnie normalne. –  Stwierdziłam odsuwając się od niej. Westchnęłam głęboko, gdy rzuciła mi pytające spojrzenie. Od czego zacząć? –  Wiesz jaką jestem ofiarą… po tym całym koncercie zgubiłam się w tej hali i złapał mnie ochroniarz.

 – To akurat nic nadzwyczajnego. –  Zaśmiała się. –  I co w tym niewiarygodnego? Wiadomo, że pełno tam ochrony.

 – Ale to nie koniec. –  Uświadomiłam ją z poważną miną. –  Wtedy wyszedł Tom… nie mogłam się dogadać z tym facetem, bo on nie mówił po niemiecku, a wiesz jak z moim angielskim… no i on mi właśnie powiedział, że ten ochroniarz nic nie rozumie. A potem… mi pomógł… –  Spojrzałam na nią niepewnie. Patrzyła na mnie… jak na kosmitkę. Wiedziałam, że mi nie uwierzy! –  Oj Ashlee! Ty wiesz, co ja wczoraj przeżyłam? Spełniły się moje sny! Nie rób takiej miny, błagam cię. Ja na serio z nim rozmawiałam, a nawet więcej! Jechałam jego samochodem, odwiózł mnie do domu! I jest taki… taki świetny. –  Wyrecytowałam desperacko nieco unosząc ton. Musiała mi uwierzyć… po co miałabym to zmyślać?

 – Żartujesz?

 – Nie. Wiesz, jak on pachnie? A wiesz, jak wyglądają jego oczy z bliska? Wiesz, jak się uśmiecha? A jak mówi? Nie wyobrażasz sobie, co ja wczoraj przeżyłam. –  Powiedziałam szybko bardzo się w to wczuwając. To nadal wzbudzało we mnie mnóstwo emocji.

 – Ty tak poważnie…?

 – No przecież mówię. –  Burknęłam zirytowana. –  Oh zresztą… nie dziwię się, że nie możesz uwierzyć. Ja też mam jeszcze wrażenie, że to był tylko sen. Ale nie mogę przestać o tym myśleć… już nic do mnie nie dociera. Żałuję, że tak to się skończyło… mogłam przecież zaproponować chociaż spotkanie, najwyżej bym się wygłupiła… kurczę, czemu on mnie nie zabrał do hotelu i nie przeleciał?! Tyle o tym piszą… ja zawsze mam pecha, nawet gdy mam szczęście. Boże no… ja tak bym chciała go jeszcze móc zobaczyć. –  Zaczęłam mówić, jak nakręcona. Serce biło mi mocno na te wszystkie wspomnienia i nowe marzenia, które same stwarzały się w mojej głowie. –  I to już nie są kaprysy zwykłej fanki… ja go poznałam na serio. I prawda jest taka, że gazety gówno wiedzą… on jest zupełnie inny.

 – Ej, spokojnie, bo mi tu zaraz eksplodujesz. –  Objęła mnie ramieniem zupełnie, jakby to miało mi jakoś pomóc. Ale czy to w ogóle było możliwe?

 – Dziwne, żebym teraz eksplodowała, a wczoraj gadała z nim zupełnie spokojnie. –  Skwitowałam marszcząc brwi. –  Nie wzięłam nawet autografu… mogłam poprosić o zdjęcie. W ogóle nie pomyślałam, aby o to poprosić… było tak fajnie…

 – To naprawdę miałaś udany wieczór.

 – I noc… –  Dodałam z marzycielskim uśmiechem. –  Odwiózł mnie dopiero po 23.

 – Dobra, wierzę ci. Jak na ciebie patrzę, to wiem, że nie mogłaś tego wymyślić. –  Rzekła nagle, co też sprawiło mi radość i przyniosło ulgę. –  I świetnie cię rozumiem…ale przecież wiesz, że to wielka gwiazda i to był tylko szczęśliwy przypadek dla ciebie, a dla niego jednorazowy wyskok.

 – Wiem… –  Mruknęłam automatycznie gasnąc. To smutne, że muszę sobie uświadamiać takie rzeczy… nigdy tak naprawdę nie będę w pełni szczęśliwa. Bo okazało się, że on naprawdę mógłby być idealnym mężczyzną. Naprawdę mogłabym go pokochać… bo to szczęście, jakie wczoraj przy nim odczuwałam nie wynikało z tego, że jest wielką gwiazdą i moim idolem. Po prostu dobrze mi się z nim rozmawiało, świetnie się czułam w jego towarzystwie… i mogłabym zrobić wszystko, żeby tylko z nim zostać… na zawsze. Dla mnie to Tom, a nie Gitarzysta Tokio Hotel.

 – Ej, ale nie trać humoru. Spójrz na to z innej strony… poznałaś Toma całkowicie prywatnie, przeżyłaś z nim najlepsze chwile w swoim życiu i będziesz mieć boskie wspomnienia, o których inni mogą sobie tylko pomarzyć. –  To w sumie było nawet pocieszające, ale… ja bym chciała mieć więcej tych wspomnień. Powinnam się cieszyć z tego, co mam… ale nic nie poradzę, że ciągle mi za mało. Może, gdybym wczoraj go nie spotkała teraz nie chciałabym jeszcze więcej.

 – Chyba mnie zaczarował. Był taki naturalny… –  Westchnęłam nie mogąc przestać o nim myśleć. Czy ja w ogóle umiem jeszcze normalnie żyć? Właśnie, życie! –  Ashlee… może pójdziemy dziś do kina?

 – O, to dobry pomysł. Musisz się czymś zająć. –  Zgodziła się bez zastanowienia. Mam nadzieję, że jutro mnie za to nie zabije… ciekawe, czy by też się zgodziła, jakby wiedziała o Philipie? Może warto postawić na bezpośredniość? Ale to innym razem…

 – Świetnie. To o 19 pod kinem? –  Zaproponowałam nic po sobie nie zdradzając.

 – Pasuje.

 – W takim razie do zobaczenia. –  Ucałowałam ją w policzek na pożegnanie i rozeszłyśmy się w swoje strony. Byłam już właściwie pod domem wystarczyło kilka kroków, abym przekroczyła furtkę. Od razu na myśl przyszło mi, jak wczoraj wysiadałam z samochodu Toma… Potrząsnęłam głową nie zważając na to, jak głupio musiało to wyglądać i weszłam do domu. –  Philip! Szykuj się na randkę. –  Oświadczyłam wkraczając do salonu, gdzie przed telewizorem siedział mój brat. Na mój widok od razu poderwał się z miejsca, a na moje słowa rzucił na mnie ściskając, jak oszalały. Oh, te jego przypływy czułości… –  Ale nie narób mi wstydu. –  Wymruczałam w jego szyję, gdyż aktualnie tam znajdowała się moja biedna twarz.

 – Kocham cię Iv! Nigdy nie miałem lepszej siostry!

 – No nie wątpię. –  Uniosłam brwi spoglądając na niego nieco litościwie. Mam wrażenie, że on czasem się w ogóle nie słyszy. –  Jadłeś coś? –  Zapytałam poważniejąc.

 – W szkole ostatnio. Ale ja nie mam teraz czasu na jedzenie!

 – Chcesz, żeby burczało ci w brzuchu w kinie? –  Uśmiechnęłam się do niego krzywo.

 – To ja jednak coś zjem. –  Podrapał się po głowie.

 – Tak myślałam. Na razie możesz iść się przebrać, a ja coś zrobię. –  Zezwoliłam kierując się do kuchni. Zazwyczaj to właśnie ja gotowałam obiady, gdyż mama wracała wieczorami, czasem nawet późnymi. Szanowałam ją za to, że mimo wszystko potrafi utrzymać nas i cały dom. Ale przyznam, że trudno jest szanować matkę, która wyraźnie próbuje stoczyć się na dno. Nie wspomnę już o tym, że nie jest taką mamą, jaką byśmy mieć chcieli… ale zawsze mogło być przecież gorzej.

 – Iv… myślisz, że powinienem kupić jej kwiatka? –  Usłyszałam za plecami, gdy wyciągałam z szafki potrzebne mi produkty. Wywróciłam teatralnie oczami. Ile on ma lat?

 – Przecież to miało wyjść przypadkiem… coś mi wypadło i idziesz w zastępstwie. Nie możesz przyjść z kwiatkiem, bo się wyda, że kombinowaliśmy. –  Wyrecytowałam, na co skinął głową. –  Zaproś ją potem gdzieś i wtedy kup jej kwiatka. –  Zasugerowałam.

 – Jak dobrze, że mam siostrę, a nie brata.

 – No raczej. Ugotuje, posprząta, wypierze, doradzi…

 – Oj no już nie marudź. –  Podszedł do mnie i ucałował mnie w czoło. Robi to odkąd pamiętam i tworzy przy tym słodki obrazek kochającego się rodzeństwa. –  Ja to wszystko doceniam, naprawdę. I wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć.

 – Wiem. –  Uśmiechnęłam się do niego ciepło. –  Zaproś ją na naszą osiemnastkę, jeszcze tego nie zrobiłam.

 – Mówiłem już, że cię kocham?

 – Powtarzasz to, co dziennie. –  Skwitowałam ze śmiechem. –  Ale idź już, ja tu mam co robić. –  Dodałam wyganiając go i zajęłam się przygotowywaniem obiadu. Przez kilka minut udało mi się nie myśleć o Tomie… ale to znowu wróciło…

Zaczynało mnie przerażać, że ten chłopak wypełniał coraz więcej mojego czasu. Myślenie o nim sprawiało mi niezwykłą przyjemność, ale przecież nie można żyć samymi marzeniami, prawda? Zaczęłam nawet zastanawiać się, czy coś z tym nie zrobić… może zacząć go szukać? Los jednak nie zmuszał mnie do takiego trudu. Postanowił w końcu się do mnie uśmiechnąć po raz kolejny.

Pozwolił, aby Tom wniósł do mojego życia nowe barwy. Bo do tej pory nie było zbyt kolorowo… a w jego towarzystwie można było poczuć się beztrosko i swobodnie jak nigdy. I tak jak moja matka uciekała w alkohol, tak ja zaczęłam coraz częściej uciekać w Toma… a właściwie w jego bezpieczne ramiona. Na początku tylko w marzeniach… lecz później przerodziło się to w najpiękniejszą rzeczywistość.