Prolog.

Nie. Nie chce Cię kochać… Ale kocham. I nie jestem w stanie zapanować nad tym uczuciem. Nie potrafię przestać. Przestać myśleć. Czuć i pragnąć. Każdego dnia. Twojego spojrzenia, Twych ust i słodkiego, a jednocześnie drapieżnego, męskiego zapachu. Chcę słuchać Twego zachrypniętego głosu wstrząsającego moim ciałem. Tonąć we wszystkich odcieniach brązu Twoich tęczówek. Napawać się Twoim uśmiechem…

Wiesz, że czasem, gdy się uśmiechniesz wyglądasz, jak… gremlin? Ale za to najsłodszy z możliwych. Pewnie nikt Ci jeszcze tego nie mówił? Oryginalny komplement, nieprawdaż?

Tęsknię. Nie jesteś w stanie wyobrazić sobie jak bardzo. Zdajesz sobie sprawę z tego, co się ze mną dzieje? Co się dzieje z szalenie zakochaną kobietą, która nagle została zupełnie sama? Powiedz… powiedz, że nie byłam Twoją zabawką. Nie byłam nią, prawda? Wykrzycz głośno, że Ci na mnie zależało… zależy? Nie, nie całemu światu… wykrzycz to sobie.

Czy każda nasza wspólna chwila znaczyła dla Ciebie, tyle co dla mnie? Czy moje emocje równały się Twoim? Jesteś w stanie zapomnieć? Nigdy nie lubiłeś, gdy pytałam… a teraz stawiam tysiące znaków zapytania przed Twoimi błyszczącymi oczyma. Błyszczą prawda? Błyszczą od łez… Czytając, to masz wrażenie, jakbym do Ciebie mówiła. Jakbym stała tuż przed Tobą… gdyby tak rzeczywiście było, co byś zrobił? Uciszyłbyś mnie, prawda? Schował w mocnym uścisku… pozwolił poczuć się bezpiecznie.

Czemu pozwoliłeś, aby moje życie straciło sens? Dlaczego pozwoliłeś, żebym Cię pokochała? To nie Twoja wina… Przepraszam.

Zawsze byłeś dla mnie kimś wyjątkowym i nieosiągalnym, a  nagle… nagle stałeś się tak bliski. Taki niezwykły. Mogłam Cię dotykać… być z Tobą. Rozmawiać. Trochę mnie rozczarowałeś… albo raczej rozczarowała mnie rzeczywistość. Bo zanim Cię spotkałam miałam w głowie obraz innego Ciebie. Takiego, jakiego sama sobie wymyśliłam. A Ty przecież jesteś prawdziwy… prawdziwy, lecz nadal dla mnie idealny.

Mam wrażenie, że moje serce zwariowało. Ja cała zwariowałam… Zmieniłeś mnie, wiesz? Na pewno wiesz… zauważyłeś. Sam mi to powiedziałeś. A Ty cały czas jesteś taki sam. Może dlatego, że mnie nie kochasz? Bo miłość zmienia ludzi… więc… nie kochasz? Nigdy mi tego nie mówiłeś, ale ja wierzyłam… miałam nadzieję, że czujesz to, co ja.

Co nas właściwie połączyło? Nie wiem… na początku chyba obydwoje oszaleliśmy. Nie mogę uwierzyć, że tak bardzo Ci się spodobałam. Że… że cały drżałeś pieszcząc moje ciało. Że nawet seks nie był w tym wszystkim najważniejszy. Zawsze chciałeś mnie, a nie mojego ciała. I to było niesamowite.

Kochałam, gdy na mnie patrzyłeś. Robiłeś to, w taki wyjątkowy sposób. Nikogo innego nie darzyłeś takim spojrzeniem… i wiem, że to było szczere. Z Twoich oczu wylewała się czułość. Chciałeś tego. Pragnąłeś mnie chronić… dawać wszystko, czego potrzebuję. Zdawałeś sobie z tego w ogóle sprawę?

Miałeś świadomość, ile znaczą Twoje gesty, spojrzenia, czy słowa? Były wszystkim. Nie miałam w życiu nic cenniejszego. I nie żałuję, ani jednej chwili… choć teraz muszę cierpieć. Przeżyłabym to wszystko jeszcze raz… i jeszcze raz… i jeszcze…

Zrobiłabym dla Ciebie wszystko. Czy było Ci kiedykolwiek z kimś lepiej, niż ze mną?

Czy jeszcze kiedyś Cię zobaczę? Czy pozwolisz mi… czy to przeze mnie? Zniszczyłam wszystko…? Tom…  Kocham Cię, rozumiesz? Wiesz, co to dla mnie znaczy? Zrobię wszystko, co tylko chcesz… ja już dłużej nie mogę… proszę… przytul mnie…

Ivette